မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ ထိုင္းလူမ်ဳိးတို႔၏ တရားအေမးအေျဖ

မဟာေဗာဓိၿမိဳင္ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီးႏွင့္ ထိုင္းလူမ်ဳိးတို႔၏ တရားအေမးအေျဖ
နည္းလမ္းေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား တို႔ဗုဒၶက သတိတစ္လံုးပဲဗ်ာ။ ဘာလုပ္လုပ္ လုပ္တဲ့အလုပ္ကို သတိနဲ႔တြဲလုပ္။ အဲဒါ၀ိပႆနာျဖစ္သြားတာပဲ။
သတိနဲ႔လုပ္ေတာ့ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ့္ဆီမွာရွိတယ္။ ရွိေတာ့ ကိုယ့္အေၾကာင္း ကိုယ္သိတာပဲ။ အဲဒါ ၀ိပႆနာဗ်။

ကိုယ္ထဲမွာ ႏွစ္သက္ရာကိုမွတ္။
တို႔ ဘုရားတိုင္း ဘုရားတိုင္းမွတ္တာ ႏွာေခါင္းပဲ။
ႏွာေခါင္းမွာ ၀င္ေလေလး၀င္တာထြက္တာကို စာလို ၀င္သက္ထြက္သက္ေခၚတယ္ဗ်ာ။ အဲဒါ အသက္ပဲဗ်ာ။ လူတစ္ေယာက္လံုးရဲ႕အသက္ဟာ ႏွာေခါင္းမွာရွိတယ္။ ၀င္ေလထြက္ေလကိုေျပာတာ။ ဒီႏွာေခါင္းကေနထိုင္ၿပီးမွတ္ရင္ တစ္ကိုယ္
လံုးအကုန္သိတယ္ဗ်ာ။ စာလို ပင္တိုင္ကမၼ႒ာန္းလို႔ ေခၚတယ္။ က်န္တဲ့အလုပ္ေတြလုပ္ရင္းလည္း ႏွာေခါင္း၀ကိုမွတ္ဗ်ာ။ ေ၀ဘူဆရာေတာ္ႀကီးက
ဒီအတိုင္းမွတ္သြားတာဗ်။ မွတ္ႏုိင္ပါ့မလားဗ်အဲဒါက်ေတာ့ဗ်ာ။
မ်က္စိကျမင္တဲ့အခါ ၾကည့္စရာရွိရင္ မ်က္စိမွာ သတိခ်ထားဗ်ာ။
နားကၾကားတဲ့အခါမွာ နားထိပ္မွာ ခ်ထားဗ်ာ။
သတိနဲ႔သြားဗ်ာ။ တသက္လံုးလုပ္သြားဗ်။
ဘယ္ေတာ့မွ မလႊတ္နဲ႔ သိရုံသိသြားဗ်ာ။
ေတြးတဲ့စိတ္ကေတာ့ ေတြးမွာပဲ။
၀ိပႆနာဉာဏ္ေတြဘယ္ေလာက္တက္တက္ေတြးမွာပဲ။ စိတ္ကိုမႏုိင္ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ရန္မလုပ္ရဘူး။ ေလွ်ာ့လည္းမေလွ်ာ့ရဘူး။
မွတ္စရာရွိတာသာမွတ္။ အမွတ္မ်ားရင္အေတြးက သူ႔ဟာသူေလ်ာ့သြားလိမ့္မယ္။
လူတိုင္းလူတိုင္းဟာ ေမြးကတည္းက အေတြးနဲ႔ေမြးလာတာ။
တစ္သက္လံုးလည္းအေတြးနဲ႔ေနတာ။ လုပ္စရာရွိလည္း အေတြးနဲ႔လုပ္ေနတာ။
အဲဒါ ထုိင္မွတ္တာ ခဏေလးရွိေသးတယ္။ ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မရႏုိင္ေသးဘူး။ မွတ္အားေကာင္းရင္သူ႔ဟာ သူတက္သြားမွာပဲ။ ဘုရားေဟာတဲ့အထဲမွာ သတိ
ပ႒ာန္ဆိုတာရွိတယ္။ အဲဒါ သတိပ႒ာန္ေခၚတယ္။ ႏွာေခါင္းမွတ္မႈ ပင္တုိင္ထားၿပီး ေတြးတာနဲ႔ႏွာေခါင္းနဲ႔ ဘယ္ကို စိတ္ေရာက္မ်ားလဲ။ ေတြးတဲ့စိတ္ကိုအေရာက္မ်ားရင္ ႏွာေခါင္းမွတ္တာ ခဏလႊတ္လုိက္ ေတြးၿပီးတာနဲ႔ ႏွာေခါင္းျပန္မွတ္။ တစ္ခါႏွာေခါင္းမွတ္ရင္း ခႏၶာကိုယ္က နာလာမယ္ဆိုရင္ နာတဲ့ဘက္စိတ္အေရာက္မ်ားရင္ ႏွာေခါင္းမွတ္တာကိုလႊတ္ပစ္ၿပီး နာတာကိုမွတ္။ ၿပီးမွ
ႏွာေခါင္းကိုျပန္မွတ္။ အသံကိုၾကားလို႔ ၾကားတာဘက္စိတ္ေရာက္တာမ်ားသြားလို႔ရွိရင္ ႏွာေခါင္းအမွတ္ကုိလႊတ္ၿပီး ၾကားတဲ့ဘက္ကို မွတ္။
ၿပီးမွ ႏွာေခါင္းကိုျပန္မွတ္။
တို႔ ရန္ကုန္ကတည္းက ဒီေမးတာေတြ အိမ္တြင္းေရးေတြက အစ ေမးေလွ်ာက္တာ
ေတြ အဲဒါေတြ ဒိုင္ခံေျပာလာတာ တစ္ေယာက္ကစ တစ္ရာဆိုသလို ျဖစ္လာတယ္။ အဲဒီကတည္းက ေၾကာက္လာတာ။ တစ္ဦးေျပာလုိက္ရင္ တစ္တိုင္းျပည္လံုးကလာမွာ။ ဒီေလာကီကိစၥေတြကေလွ်ာက္ရမွာမဟုတ္ဘူး။ တို႔ဒီေတာထဲကေနအာရုံျပဳေပးေနတာပဲ။ တို႔ရႈမွတ္ေနတာဟာ ေဒါသကင္းေနတဲ့အတြက္ ေမတၱာပဲ။ ဘုရားတို႔ ရဟႏၱာတို႔ဆိုတာက ဘယ္သူဘယ္၀ါ က်န္းမာပါေစလို႔တိုက္ရုိက္ေပးတာမဟုတ္ဘူး။ ရႈမွတ္ေနတာဟာ ဓမၼဓါတ္လႈိင္းေပးေနတာပဲ။ လ ဟာတစ္ကမၻာလံုးသာေနတာပဲ။ ေမာ့ၾကည့္သူ ထြက္ၾကည့္သူေအးတာေပါ့။ ကိုယ့္ဘက္က ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ လထြက္ၾကည့္
သလိုထြက္ၾကည့္ေနရင္ အကုန္ၿပီးတယ္။
ထပ္ၿပီးအဆစ္ေပးလုိက္ဦးမယ္။ သမာဓိ(၃)မ်ဳိးရွိတယ္။တစ္ခါမွတ္တစ္ခါတည္ရင္ ပထမ သမာဓိပဲ။(၅)မိနစ္ (၁၀)မိနစ္ကေလးတည္ေနရင္ အဲဒါဒုတိယ သမာဓိပဲ။ ၀ိပႆနာအထက္ပိုင္းေရာက္ရင္ စိတ္ကဘယ္မွမထြက္ေတာ့ဘူး။ အဲဒါတတိယ
သမာဓိပဲ ။ ထိုင္လို႔ သတိၿမဲေနၿပီဆိုပါစို႔။ သတိၿမဲေၾကာင္းကိုႏွာေခါင္းရႈရင္ ႏွာေခါင္းမွာ ေလနိမိတ္ေပၚရတယ္။ တို႔တုန္းက
ေဖာင္းပိန္မွတ္ေတာ့ ေဖာင္းနိမိတ္ ပိန္နိမိတ္ ေပၚတာေပါ့။ စိတ္တည္ေၾကာင္းျပတဲ့နိမိတ္ေခၚတယ္။ စက္မ်ားဆိုရင္ ဘယ္ႏွမိုင္ေရာက္ရင္ ဘယ္ႏွမိုင္ေရာက္ေၾကာင္းအခ်က္ျပသလို တို႔ဒီမွာလည္း ႏွာေခါင္းမွတ္ရင္ႏွာေခါင္း
အခ်က္ျပရွိတယ္။ အဲဒီလိုျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္မွာ တို႔သံသရာအဆက္ဆက္က ပါလာတဲ့ဉာဥ္နဲ႔ ဒီကသတိနဲ႔သြားတဲ့ဉာဏ္နဲ႔ အဲဒီေနရာမွာ အတိုက္အခံ သြားလုပ္ေတာ့ ဉာဥ္ဘက္က အာရုံဆန္းေတြေပၚတတ္တယ္။ တျခားက လာၿပီးျပတာမဟုတ္ဘူး။ စရိုက္လိုက္ၿပီး ေပၚတတ္တယ္။ ေဒါသႀကီးသူ ေဒါသႀကီးတဲ့အေလ်ာက္ျပမွာ။
ရာဂႀကီးတဲ့သူ ရာဂအလုိက္ျပမွာ။ လာခ်င္တာ လာမွတ္မွာပဲ။
အမ်ားဆံုးေတြ႕ရတာက သမာဓိတည္ၾကည္ခါစ ၀ိပႆနာဉာဏ္တက္ေတာ့ စာလို
အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ လကၡဏာျမင္ရတာကိုတို႔ကအတၱစြဲတာကိုး။ ဟိုက အနတၱျပမွာ တို႔က နိစၥစြဲတာ။ ဟုိက အနိစၥျပမွာ တို႔က သုခလို႔ထင္တာကို။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေပၚတာပဲ။ သဒၶါထက္သူက်ေတာ့ ဘုရား ရဟႏၱာတို႔ေပၚတယ္။ နတ္တို႔ေပၚတယ္။ ေပၚရုံတင္မက လာကိုေျပာတာရိွတယ္။ ျမင္ရုံျမင္တာပဲရွိတယ္။ အဲဒါကို ဘယ္ကိုမွမလိုက္ဘဲ ကိုယ့္ရႈကြက္ကို လက္မလႊတ္နဲ႔။ အဲဒါဆိုရင္ မွားစရာမရွိဘူး။ ကိုယ့္ရႈ႕ကြက္ကို လက္လႊတ္ၿပီး အဲဒီေနာက္သြားရင္ လမ္းမွားၿပီ။
တစ္ရက္ ႏွစ္ရက္ေလာက္နဲ႔ေတာ့ မေတြ႕ႏုိင္ဘူး။ သတိအားေကာင္းမွ အေတြးမ၀င္မွ
ေပၚတာ။ တို႔ကိုယ္ခႏၶာမွာ ေသြးကလည္ပတ္ေနတာ။ အေတြးနဲ႔လည္တယ္။ ေသာကနဲ႔လည္တယ္။ မာနနဲ႔လည္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာတို႔ေသြးက မည္းေနတာ။ ေသြးကမၾကည္ဘူး။ ေနာက္ေနတာ။ အဲဒီေတာ့ မွတ္ဟဲ့။ မွတ္ပါမ်ားေတာ့ အဲဒီ
စိတ္ေတြမပါဘူး။ အေတြးမပါေတာ့ ေသြးၾကည္တာေပါ့ေလ။ ေသြးၾကည္ပါမ်ားေတာ့ မွန္ၾကည့္ေတာ့ အရိပ္ေပၚသလိုေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့မွနိမိတ္ေပၚတာ။
တရားရေအာင္လုပ္မယ္လို႔ စိတ္ဘယ္ေတာ့မွ မထားနဲ႔။ ႀကိဳးစားခ်င္တဲ့စိတ္သာ ရွိရမယ္။ ရခ်င္တဲ့စိတ္မရွိရဘူး။ သူျပတဲ့ေနရာကို ၾကည့္ေနရင္ တရားက သူ႔ဟာသူ ဇာတ္ေကာင္
ေတြက ျပလာမွာ။
လုိခ်င္စိတ္နဲ႔ၾကည့္ရင္ ေတြ႕ခဲတယ္။
စိတ္မပါလက္မပါၾကည့္ရင္ ေသြးကမဲေနလို႔မျမင္ရဘူး။
မရရေအာင္ မခံခ်င္စိတ္နဲ႔လုပ္ေတာ့ ေသြးကမည္းတယ္။ အဲဒီေတာ့ မျမင္ရဘူးေပါ့။ အဲဒီေတာ့ တရားရွာတဲ့အခါ အဲဒီစိတ္ (၃)စိတ္မပါရဘူး။
သတိနဲ႔မွတ္ေတာ့ ကိုယ္မျမင္ဖူးတဲ့ရႈ႕ကြက္ေတြထဲက အရာေတြျမင္လိမ့္မယ္။ ႏွာသီး၀ဆိုႏွာသီး၀ေပါ့။ ေလရဲ႕နိမိတ္ေတြ ေလတန္းေတြျမင္ခ်င္ျမင္မွာေပါ့။ ျမင္လာေတာ့ ယံုလာတယ္။ ခႏၶာျဖစ္ပ်က္ျမင္ေလေလ ယံုေလေလပဲ။ ဆရာသမားအေပၚ
ယံုတာလည္း ျဖစ္ႏုိင္တယ္။ ဒီလိုယံုလာရင္ေသြးကၾကည္လာတာ။ ၾကည္လာမွ ဒီျဖစ္ပ်က္ျမင္လာတာ။
ထိုင္မယ့္အခ်ိန္မွာ သီလယူပါ။
သီလယူတယ္ဆိုတာ အရင္တုန္းကဟာေတြကို အျဖတ္ခိုင္းတာပဲ။ ဘာစည္းမွ ခ်ဖို႔မလိုဘူး။ ေဘးက အေႏွာင့္အယွက္မလုပ္ႏုိင္ေအာင္
သာသနာေတာ္ေစာင့္နတ္ေတြက ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတယ္။ ဆိုင္ရာနတ္ေတြက ေစာင့္ေရွာက္ေပးရမယ္။ သာသနာေတာ္ေစာင့္နတ္ေတြက တာ၀န္ယူေပးရတာ။ ဒါေၾကာင့္ သီလယူရတာ။
ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာကိုလုပ္၊ သတိေလးနဲ႔လုပ္၊ သတိမပါရင္ တို႔ဉာဥ္ကခိုင္းတာလုပ္ရလိမ့္
မယ္။ သတိပါေတာ့ တို႔ခိုင္းတာကို ဉာဥ္ကလုပ္ေပးရမွာ။ ဘုရားတရားအေပၚမွာ ျဖည္ခ်ဳပ္ၿပီး ၀ယ္ရတာမရွိဘူး။ ေအာင့္ၿပီးဖယ္ရတာမရွိဘူး။ အမွတ္မွတ္ရင္းနဲ႔ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ဟာသူသိသြားၿပီး သတိက ၀ယ္သြားတာ။ တို႔၀ယ္တာမဟုတ္ဘူး။
သတိရွိရင္ ဘုရားသားပဲ။ သတိမရွိရင္ အလကားပဲ။ ဘုရားသားျဖစ္ခ်င္ရင္ သတိရွိမွျဖစ္တာ။ တို႔ဒကာဒကာမေတြ က်မ္းမွာခ်မ္းသာၾကပါေစ။
ေက်းဇူးေတာ္ရွင္မဟာေဗာဓိျမိဳင္ဆရာေတာ္ဘုရားၾကီး